Recenzja: „Rdza” Jakuba Małeckiego

Wydawnictwo: Sine Qua Non

„Rdza” Jakuba Małeckiego jest normalna, zwyczajna – i w tym przypadku to komplement. Autor udowadnia, że zwykli ludzie – jak ja czy Ty – też mogą być ciekawymi bohaterami powieści. Mieszkasz w małej miejscowości, w której wszyscy znają Twoje sekrety, choć może udają, że nie? Mógłbyś zostać bohaterem książki, jak Julia, co nie wpuszczała rudych do sklepu. Masz siedem lat, czytasz „Asteriksa”, a Twoi rodzice giną w wypadku samochodowym? Można o Tobie napisać, jak o Szymku chowającym zabawki w pralce. Jesteś z pokolenia dorastającego podczas II wojny światowej, ale nie walczyłaś, nie dostałaś orderu za bohaterstwo, tylko tak zwyczajnie przeżyłaś? I na dodatek jako babcia osieroconego chłopca musisz z dnia na dzień przejąć nad nim opiekę? To jest szansa, że zamieszkasz na kartach powieści, jak Tosia w roli córki, matki, babci, siostry, a kobiety najmniej. Jakiś lekki „świr” przejdzie, trochę przemocy i drastyczniejszych przygód również, ale generalnie zwykłe ludzkie losy autor „Rdzy” zamienił w piękną, wartościową, dającą sporo czytelniczych przyjemności opowieść. Historia zgrabnie rwie się w ciekawych momentach, zawija do innego czasu fabuły po to, aby wrócić z kolejnymi historiami. Dzięki takiej strukturze „Rdzę” czyta się z ciekawością i zachłannie. A umiejętność autora do opisywania przygód krótkimi, treściwymi zdaniami nie dość, że tę zachłanność podsyca, to jeszcze zmusza do zastanawiania się. Czytelnik „wydłuża” sobie te wypowiedzi w myślach. Na zasadzie: czego pisarz nie napisze, czytelnik sobie domyśli.

PS Doceniam wszystko, co jest w „Rdzy”, ale – ponieważ „zwyczajności” u mnie pod dostatkiem – realizm magiczny w „Dygocie” Jakuba Małeckiego znacznie bardziej mnie porwał.